De tranen die ik huilde zijn regen geworden

Ik zit midden in een storm op de grote oceaan,
De zeespiegel stijgt met iedere traan.
Maar de tranen worden regen,
daarna heeft de eenzaamheid mij beet,
dan komt heel lang niets meer,
omdat ik van louter verdriet soms de essentie vergeet.

In ieder ogenblik zit een herinnering aan jou verborgen,
maar ik doe alsof ik blind ben.
Ik wil gewoon weer voor je zorgen,
omdat ik een leven zonder jou niet meer ken.
Soms zie ik in iemand anders je ogen en
je glimlach
en herinner me ineens, hoe de
wereld er vanuit jouw perspectief uitzag.

De tranen die ik huilde zijn regen geworden,
het verdriet heeft een plek gekregen.
Het water wordt rustig, de storm zwakker.
Ik kan weer slapen,
lig niet meer nachten lang wakker.

Jij zou nooit gewild hebben, dat ik mezelf opgeef,
dat ik als jij weg bent niet meer leef.
Toch was deze tijd nodig om,
om je te rouwen en mijn leven dat om jou draaide
zonder jou op te bouwen.


Maar alles blijft anders.
Zo wankel zo teer.
Soms, ik ben eerlijk…
Dan doet het nog zeer!!!