Vreemde vrouw
Daar sta je dan.
Ik snuif je geur op en kijk in je ogen.
Jij pakt mijn hand.
Dit is een bewogen moment;
ik zie dat je nog steeds van mij houdt,
het lijkt wel alsof jij mij door en door kent.
Tot mijn eigen schrik ruik je vreemd.
Je stem klinkt anders dan ik dacht,
mijn gevoel lijkt te zwijgen
en mijn hart staat niet stil
terwijl ik dat juist
had verwacht.
Er is geen weg meer terug.
Ooit lag ik in je armen.
Warm en vertrouwd
waande ik me veilig bij jouw.
Toen was je mijn moeder;
Nu ontmoet ik een vreemde vrouw.
Toch besef ik door dit korte moment,
waarin ik je in mij kon opnemen,
dat ik je dankbaar ben voor dat wat
jij mij hebt gegeven.
Want jij gaf mij:
Mijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten