Hij was koning en zij de koningin.
Het rijk werd altijd met passie bewaakt.
Hoogstpersoonlijk, deze muren heeft nog
niemand gekraakt. De vesting is groot,
het hart van het kasteel te klein.
Te koud, te versleten en veel te oud
is de inhoud en al lijkt de bunker van beton
niet te doorbreken regent het tranen
door onzichtbare gaten in het plafond.
Wie heeft dit verhaal geschreven?
Met open mond zie ik het koninkrijk
in kleine stukjes breken,
val op mijn knieën in de modder
en begin te smeken, dat dit niet echt,
dat dit een sprookje is.
Maar niets is minder waar
en dit is geen verhaal, dat je leest.
Al lang geloof ik niet in sprookjes en wat ik zie is echt.
Zo groot als het rijk van buiten lijkt,
zo klein is het van geest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten